Serce Matki

Spokojnie zbliża się wieczór i… nagle bomba wpada wprost do dziecięcego pokoju.

– Mamo, ty mnie nie kochasz, nie potrzebujesz, najlepiej byś mnie oddala do domu dziecka.

– Co Ty mówisz? Jak możesz? Ja? Ja?!! Przecież często Ci mówię, że Cię kocham. Przecież…

– Nie masz mi mówić, że mnie kochasz, masz to praktykować. Masz praktykować miłość.

– Co? Jak?..

– Masz przychodzić do mnie do pokoju nie tylko wtedy, gdy wołam, tylko sama z siebie, bo chcesz. Ja to rozróżnię.

– Ale…

– Czy wiesz, jakie mam gry w telefonie? Żadne z przemocą. Matematyczne, strategiczne i aplikacje sportowe, czy to wiesz? To dla Ciebie, żeby Ci się podobało to, co robię.

– Tak?..

– Czy widziałaś, że dziś rano tak mocno i niezwyczajnie się przytulałem, bo w nocy mi się śniłaś jak bohaterka, która mnie ratuje? To był straszny sen. A ty na to tak normalnie chcesz się przytulić, nie czujesz, że trzeba inaczej? Nie czujesz tej chwili?

– Skąd mogłam…

– Czy wiesz, że ja chcę być przez Ciebie widziany z tym, co robię? Jak gram w piłkę, jak się zastanawiam, jak mi się nie chce robić lekcji?! A Ty gotujesz, sprzątasz, przygotowujesz szkolenia… Jesteś bardziej psychologiem niż mamą, wiesz? Liczą się bardziej inne dzieci niż ja.

– Synku, to wszystko musi być dla Ciebie trudne, czuję to bardzo mocno… Jak mogę Ci okazać, że Cię kocham?..

– Po prostu bądź bliżej – odczuwalnie!

– Tak, żeby razem wszystko, gdy potrzebujesz?

– Tak…

– …….

– …….

– … Mogę Cię pogłaskać?

– Tak 😊 … niezły jestem kaktus co, że tak kłuję. Ale to przez blizny, bo kolce rosną w bliznach.

– Aha…

– Dziękuję, że mogę z Tobą o tym pogadać.

– Dziękuję, że chcesz i masz odwagę.

– No przecież z Tobą zawsze. Ty umiesz słyszeć ból mamo, czasami.

– Jasne. Teraz jest ten moment?

– Nareszcie.

– Ulga?

– No, już tak.

Ufffff….. bomba rozbrojona dzięki olbrzymiej dawce empatii, dawanej dziecku mimo maminego bólu. Bo mama jest dorosła i trzyma przestrzeń tej rozmowy w objęciach zrozumienia i miłości. W objęciach otwartego elastycznego do bólu serca.

Chwilę później mama też potrzebuje dla siebie dużo empatii, by się nie rozpaść na kawałki z poczucia winy. Dobrze, że tata jest obok i wysłucha mamy, a może nawet jakiś odpadający kawałek delikatnie złoży w całość. Może też westchnie, ale nie doradzi nic a nic, bo wie, że nie o to chodzi teraz. Teraz jest czas na uważną obecność i przyjęcie bólu, który wypływa ze świeżych ran zanim się zabliźnią.

Taki atak nie zdarza się co dzień. Niespodziewany i rzadki – Sprawdzam: czy mnie słuchasz, czy mogę ci ufać, czy przyjmiesz i przytulisz moją trudność, z którą sobie nie radzę? Może dojrzewam, może coś złego mnie spotkało w szkole, może kumple olali, może coś nie tak po prostu. Może… jakaś czarna czeluść mnie wciąga. Krzyczę więc o miłość bezwarunkową! TERAZ DAJ!!! Gdy dajesz – napięcie opada, wszystko wraca do normy.

Wieczór zamienia się w cichą spokojną noc. Czas odpocząć od emocji. Życie płynie dalej.

Nie oceniaj, mamo. Że niesprawiedliwe, nadwrażliwe dziecko, przesadzone i źle nakierowane pretensje… Spotkaj się z tym, co trudne i ważne dla Twojego Dziecka, skoro jest tak wyraźne. Potraktuj poważnie, zaakceptuj i pozwól przeminąć. Jutro będzie nowy dzień. Kolejny Dzień Matki. Obyś miała zdrowe – silne i czułe jednocześnie – serce. Dbaj o siebie. By dbać o Miłość.